یاد گلستان میکند مرغی درین تنگ قفس

   هله عشقی که زند پشت تو خنجر زوفا بود ! باغمش صبر نکن هرچه کشیدی زجفا بود طره ی خم به خم چین تو بستان خیالش خبر سرو و چمن هرچه شنیدی به خطا بود خاطر آشفته نکن در پس آن زلف سیاهی دل به امید دگر داشته باشد که روا بود! همه شب سخت بگرید چو منم کشته ی عشقی  خط بطلان بکشد سرمه ی چشمی که شفا بود لب مشاطه بگیرد سر زلفی که زلیخا نظر یوسف مصری نبرد آنچه هوا بود  یاد گلستان میکند مرغی درین تنگ قفس...

    قسمت دهم به سوز دل هرچه بی نواییبه کمند دل اسیری به غم تو مبتلایی به هوای کوی عشقت سر زلف تو بگیرم به خیال روی ماهت نظری به گل صفایی لب لعل بوسه دادی به شراب دیده گریان  چو عنان غم کشیدی به طریقت رهایی شب و روز گریه کردی غم دل چو با توگفتم بی جمال جان جانان نتوان که شب دعایی من دلشکسته اکنون ره صد فسانه رفتم گله ای ندارم از تو که نمانده آشنایی چو نقاب سر کشیدی سرمنزل رفاقت زتو من وفا نجستم که یاد گلستان میکند مرغی درین تنگ قفس...

  خاک سر کوی تورا سرمه کشم چشم قمر فتنه برانگیزی و دل خون شود از آه جگر  باد صبا شانه زند زلف پریشان تورا  سرانا الحق بدمد چهره ی خورشید هنر زهر فراقی که کشم در قدح ساغر تو مست وخرابم بکند نیمه ی شب وقت سحر  تا شکن طره ی تو سلسله بندم نکند  دیده ی پرخون مرا رنگ قدح چشمه ی تر  هر نفس عشق تو در تیشه ی فرهاد دمد کوه زجا کنده شود بوسه ی شیرین نظر دور فلک حلقه زنم پا نکشم از ره تو  درگرانمایه تویی نیس یاد گلستان میکند مرغی درین تنگ قفس...